Direkt bileşenler analizi

Abstract

Direkt bileşenler analiz metodu Amerikalı dil bilimci Leonard Bloomfield tarafından 1933 yılında sentaks alanında başlatılmış, daha sonraki yıllarda fonetik ve morfoloji alanlarında da uygulanmıştır. Bu analiz metodunun amacı tümce veya kelime gruplarının parçalanması ve tasnif edilmesi işleminden ibarettir. Tümcelerin parçalanması en küçük dil birimine kadar kademe kademe yapılmalı ve bileşenlerin sınıflandırılmasında ise ana öbeğe veya ana gövdeye daha yakın olan unsurlar ile ikincil öğeler analizin amacına uygun olarak belirtilmelidir. Bu işlemler yapılırken Yok Etme Testi, Yer Değiştirme Testi, Dönüştürme Testi, Yerine Koyma Testi gibi metotlardan faydalanılır. Bu prensipler çerçevesinde yapılan analizin sonuçları hiyerarşik yapıları göstermek için bir grafikle özetlenir.

IC analysis is a method of sentence analysis first explicitly introduced by American linguist Leonard Bloomfield in his book, Language, in 1933, though the underlying principle is common both to the traditional practice of parsing and to many modern systems of grammatical analysis. In IC analysis, a sentence is divided up into major divisions or immediate constituents, and these constituents are in turn divided into further immediate constituents. This process continues until irreducible constituents are reached, i.e., until each constituent consists of only a word or meaningful part of a word. The important tests used to analyze the sentences are deletion, permutation, transformation, and substitution tests. The end result of an IC analysis is often presented in a visual diagrammatic form that reveals the hierarchical immediate constituent structure of a sentence.