İnsan ile çevre ilişkisi üzerine

Abstract

Yirminci yüzyılın ikinci yarısından itibaren gündemden düşmeyen konulardan biri olarak çevre sorunları, insanlığın geleceğine ilişkin oluşturduğu tehditlerden dolayı, uzun bir zamandır felsefenin de gündeminde bulunmaktadır. Çalışmamızda,' insan ile içinde yaşadığı 'doğal' çevre arasındaki ilişkinin boyutları elealınmaya çalışılmıştır. İnsanın çevresi ile ilişkisinin, her zaman, kültürün insan ile doğa arasında yarattığı mesafeden(aralıktan) gerçekleşmesinin zorunluluğuna değinilen çalışmada, doğanın korunup kollanmasına ilişkin çalışmaların, sanıldığı üzere ne doğayı doğal halinde korumakta ne de insanı doğanın bir parçası haline getirmekte başarılı olamayacağı ileri sürülmektedir. Çünkü insan, doğada, doğal bir biçimde yaşayabilen diğer canlılar gibi, doğal bir varlık değildir. İnsan, doğal sınırlarını aşmaya yönelik bir çaba içinde kendisini anlamlandıran ve böylelikle 'insanlaşan' bir kültür varlığıdır.

Being one of the subjects that hasn't been off the agenda as from the second half of the twentieth century, environmental problems have also been on the agenda of philosophy for a long time, due to its threats regarding the future of humanity. In our study, we tried to discuss the dimensions of the relation between humans and the 'natural' environment they live in. In the study, which mentions the obligation that the relation of humans with their environment shall always be caused by the distance created by the culture between humans and the nature, it is asserted that contrary to what is believed, the studies regarding the protection of the nature will be successful in terms of neither protecting the nature in its natural course nor making the human a part of the nature. Because in contradistinction to other creatures that can live naturally in the nature, human is not a natural being. Human is a cultural being that gives meaning to himself in a struggle of exceeding the natur^ limits and by this way 'humanizes'.